Hoe breng je een moeilijk en mogelijk zeer beladen onderwerp onder de aandacht?!? En vooral: hoe doe je dat als het om kinderen gaat?!?
Politiemensen Wouter Vaessen en Pieter Melsen – beiden werkzaam als Rechercheur bij de Dienst Zeden – doen dat in het specifiek op kinderen gerichte prentenboek – met schitterende illustraties en vormgeving – in ‘Sam en het niet-leuke geheim.’
Geschreven door: Cees van der Boom
“Ik ben wat ik ben, maar als je over me vertelt ben ik niet meer wat ik ben …”
Eerder schreef ik al een recensie over ‘Sam en het niet-leuke geheim’ op mijn website en deelde die op social media. Eén van de – overigens vele – vragen was: ‘Moet ik dat bij een kind onder de aandacht brengen als het kind geen geheimen heeft?!?’ Mijn antwoord hoor je terug in de uitzending.
Wat ik daar nu al wel over kan zeggen is: juist het preventief bespreekbaar van een mogelijk niet-leuk geheim resulteert voor het kind in de ‘wetenschap / kennis’ dat mócht er iets voorvallen, het kind dan wéét dat er dan sprake is van een niet-leuk geheim. Het kind kan zoiets dan herkennen en dan alle ruimte voelen en ervaren om dat niet-leuke geheim bespreekbaar te maken bij een persoon die het kind vertrouwt!
Dit alles komt naar voren in de uitzending van ‘Asserlei’ bij Omroep Assen tijdens een interview met Wouter Vaessen en Pieter Melsen.
Een uitspraak die lang en nog steeds resoneert is de rolverdeling tussen ouder en vertrouweling bij een mogelijk niet-leuk geheim waarover Wouter en Pieter spreken. Ook dat beluister je terug in de uitzending.
Duidelijk stellen zij dat het kind zich altijd veilig moet voelen om een niet-leuk geheim te bespreken. Verder laat ik niet te veel los; ik nodig je uit om het interview te beluisteren.
muzikale omlijsting
Op mijn verzoek geven Wouter en Pieter passende muzikale verzoeknummers door voor de muzikale omlijsting van dit interview.
De songs die zij kiezen:
1: Don’t Let Daddy Kiss Me van Motörhead
2: Luka van Suzanne Vega
3: And Then You Kissed Me II van The Cardigans
Wouter en Pieter krijgen tijdens hun werk te maken met aangrijpende én ingrijpende gebeurtenissen. Hoe gaan zij daar mee om?!? Ik koppel dat aan PTSS { Post Traumatisch Stress Syndroom } waar veel hulpverleners na één of meerdere incidenten te maken kunnen krijgen. Ik verwijs dan ook naar het boek van Angelique Starreveld e.a.: ‘Als de sirenes blijven loeien.’
Van Harte Aanbevolen en zeer de moeite waard. Ik denk terug aan de gedenkwaardige woorden van destijds Commissaris W.M. van den Andel van de Gemeentepolitie Dienst Zeden: ‘Voorkómen is beter dan vóórkomen.’